Het klinkt zo dramatisch: ‘Ik ben overspannen, ik las een pauze in.’ Ik plaatste deze boodschap een paar dagen geleden op facebook. De hoeveelheid reacties was overweldigend. Ik voelde me gesteund, gehoord en getroost. Maar ik voelde ook verbazing. Want veel reagerende mensen gingen er van uit dat ik me nu heel naar voel, dat even stoppen met vooral werkgerelateerde activiteiten me zwaar zou vallen.
Zo is het dus niet.
Juist de maanden waarin ik koppig probeerde vol te houden, alles netjes te doen zoals ik het afgesproken had, ook nog ja bleef zeggen op nieuwe vragen en opdrachten; die maanden waren zwaar. Maanden waarin ik stijf stond van de spanning omdat ik zoveel zorgen had om een van mijn kinderen en ondertussen werkte aan het verhaal over Emma’s leven met anorexia. Maanden waarin ik op onmogelijke tijden werkte om maar te voldoen aan alle eisen die ik mijzelf stelde en toch overdag thuis te zijn voor mijn kind.
Ik ben de enige niet die zich in dit soort bochten wringt. We hebben allemaal onze al dan niet betaalde bezigheden, zorg voor eventuele kinderen en of mantelzorg. Ik ben misschien wel een van de weinigen die de luxe heeft om een behoorlijke periode geen werk aan te nemen, omdat ik een partner heb die in ons onderhoud kan voorzien. Daar ben ik heel dankbaar voor.
Een beetje moed vraagt dat ook wel. Want wat als er over een paar maanden niemand meer zit te wachten op mijn lezingen of workshops? Wat als schrijvers andere coaches gezocht hebben om zich te laten begeleiden? Wat als ik nergens meer aan de bak kom als schrijfdocent? Wat als ik nooit meer de rust krijg in mijn hoofd om een mooie roman te schrijven?
Angst is een slechte raadgeverhield ik de mensen die ik in de tijd dat ik als coach en trainer werkte, voor. Ik coachte veel mensen die burnout waren. De worsteling om werk en aanzien (een tijdje) los te laten, heb ik vele malen van dichtbij gezien. Zelf ben ik ooit ook door die woestijn getrokken, nu alweer twintig jaar geleden. Maar wat heb ik veel geleerd van die burnout: eerder stoppen, meer pauzes nemen, met grote regelmaat evalueren welke bezigheden me blij maken en welke alleen maar energie kosten, rennen afwisselen met rusten. En vooral: heel veel buiten zijn. De natuur heeft zoveel meer helende kracht dan multivitamines of CBD-olie.
In de afgelopen decennia zijn er opnieuw periodes geweest waarop ik pas op de plaats moest maken, net als nu. Toch is er vooruitgang. Steeds eerder zie ik dat ik rust moet nemen, de periodes dat het goed gaat worden langer, de dalen waarin ik soms toch wegzak worden minder diep.
Dat maakt dat ik de pauze die ik nu neem eigenlijk als heel positief ervaar. Ik mag zomaar maandenlang mijn tijd vullen met dingen waar ik blij van word. Elke dag voelen waar ik zin in heb en dat dan gaan doen. Ik overdrijf natuurlijk. De zorg voor man, kinderen, poes en kippen; de huishoudelijke beslommeringen; tijd en aandacht voor mijn bejaarde ouders; aandacht voor zieke vrienden; het leven gaat gewoon door en vraagt mij om aanwezig te zijn. Maar daar tussendoor en omheen is er volop tijd voor mijn tuin, voor wandelen en yoga, voor concerten en boeken. En ook voor niets. Kortom: het gaat goed met mij, ook al slaap ik halve etmalen, huil ik bij de minste geringste aanleiding en is mijn geheugen zo lek als een mandje. Ik geniet elke dag van mijn besluit.
Pauze nemen. Ik kan het iedereen aanraden.
